تحلیل و نقد خواندنی بر سریال پرمخاطب تئوری بیگ بنگ یا The Big Bang Theory ، تا آخر همراه ما باشید

از اولین قسمت(Pilote) سریال،متوجه شخصیت‌ها، فضای اتفاق افتادن و ماجرای کلی می‌شویم. همان یک خط ماجرا هم کفایت می‌کند. “چند جوان نخبه و دانشمند، چگونه زندگی می‌کنند و در تعاملشان با جنس مخالف چگونه رفتار می‌کنند.” از همان ابتدا کمدی موقعیت(Sitcom) خود را به مخاطب به خوبی می‌قبولاند. مخاطب درگیر واقعیت زندگی این شخصیت‌ها و کمدی بودن، درام بودن، رومانس بودن و … ماجرا می‌شود.
امّا نام سریال را فراموش نکنیم “تئوری انفجار بزرگ”. یعنی ما با سریالی علمی طرفیم؛ در صورتی که اصلاً این طور نیست و یا به طور دقیقتر فقط در لابهلای گفتگوهای شخصیتها از این فرهنگ علمی استفاده شده است. این اتفاق طوری بروز کرده که میتوان گفت سریال فقط و فقط با گلچین کردن قسمتهای ناب و مخصوص علوم مختلف به خصوص فیزیک و ارائهی آن به مخاطب در واقع علم را به ذهن مخاطب ارائه داده است.

میبایست به یکی از شاخصترین عناصر و به نظرم بهترین شخصیّت کمدی از نظر پرداخت اشاره کنم. شلدون!! شخصیتی که هر چه گشتم نتوانستم سریال یا فیلمی پیدا کنم که همانند این سریال در آن هم جز شخصیتهای اصلی باشد. تنها چیزهایی که بود چند صداپیشگی بود و چند نقش کوتاه در بعضی آثار. این یعنی بازیگر با همین نقش خود را به اثبات رسانده که حالا مخاطب در سریال چشمش فقط به دیالوگها و بازی بدن و صورت بینظیر اوست که گاه ما را به یاد دوران اوج بازی مستر بین میاندازد. با این تفاوت که شلدون متکم است و صدایش از انتهای لوله بخاری خارج نمی شود. به شخصه خودم پای سریال مینشینم تا شلدون را ببینم. نویسنده و کارگردان سریال چاک لور(Chuck lorre) بسیار غنی او را پرداخته است. از آنجا که مخاطب باور میکند، که شلدون واقعاً وجود دارد.

دیگر شخصیتها هم در داستان برای پر کردن حفرههای داستانی و کمک به پیشبرد داستان در نظر گرفته شدهاند. از آنجا که شلدون آنقدر در سریال قلّه است که دیگر شخصیّتها توان خودنمایی در کنارش را ندارند.

امّا در مورد ساختن اینچنین سریالهایی لازم میبینم، کمی بنویسم. اینکه یک نویسنده و کارگردان یعنی چاک لوور، هم زمان سه سریال را برای مینویسد و کارگردانی میکند. سریال نود شبی هم نمیسازد که فرسایش برای عوامل سازنده به وجود بیاورد. یک سریال را شروع میکند و بنا به استقبال مخاطبین آن را ادامه میدهد. این سریال را از سال ۲۰۰۷ آغاز و همچنان هم تولید و پخشش را ادامه میدهد. آنچنان که علاوه بر این سریال، مجموعههای دیگری را هم نوشته و میسازد. چیزی که در تلویزیون ما اصلاً نمونه قابل مثال ندارد و آنها تا دلتان بخواهد از این سریالها دارند.

مسئلهی دیگری در مورد سریال، لوکیشن آپارتمانی و تکراری آن است که به نظر میآید اصلاً به سریال ضربهای وارد نکرده است؛ بلکه بعضی جاها در بروز موقعیتهایی جدید کمک هم کرده است. لوکیشنی که در بسیاری از سریالهای دیگر مورد استفاده بود، که در این یکی فراوان نمونههای داخلی داریم.

شلدون کوپر با بازی Jim Parsons : شخصیت اصلی سریال؛ دو دکترا(PHD)، و یک فوق لیسانس دارد. در نوجوانی دانشجو بوده است. رابطههای دوستاناش با جنس مخالف را به خاطر مقاربت، آلوده(از نظر نظافت) میخواند. میتوان گفت یک تنه بار کمدی سریال را بر دوش میکشد و با گفتن “عذر خواهی…”(…Excuse me) به میان حرف دیگران پریده و حرف خودش یا حکم خودش را جاری میسازد. او قوانین خاص خود را دارد. اینکه در فلان شب میبایست پیتزا بخوریم یا فلان شب روز بازی ویدئویی هیلو(Halo night) است و … . اگر کسی از این قوانین تمکین نکند، به شدّت با او برخورد میکند. او در قسمتهای مختلف تیشرتهایی با طرحهایی جالب و متنوع میشود، که به نظر میرسد تاکید زیادی روی آنها شده. مثلاً طرح نظریهی تکامل با این تفاوت که پس از انسان به روبات!! تبدیل میشود؛ یا مکعب روبیک در حال ذوب شدن و… .

امّا یکی از جالبترین موقعیتهای سریال آشنا کردن او با دختری به نام “امی فرا فاولر”(Amy Farrah Fowler) است. شلدون در سریال طوری پرداخت شده که بی شک نمونهای این چنینی آن هم در میان سریالهای تلویزیونی، در تاریخ یافتنی نیست.

لئونارد هافستادر با بازی Johnny Galecki : شخصیت لئونارد به طور خلاصه همان شخصیّت کلاسیک یک جوان دنبال دختر ولی بی دست و پاست و به غیر از موقعیتهای جدید، رشتهی فیزیکش و همخانه بودنش با شلدون پرداخت جدیدی ندارد. لئونارد همخانهی شلدون است که بسیار با او میسازد. او با اشخاص مختلفی در طول سریال رابطه دارد که مهمترینشان همین پنی است.

او در مراسم گلدن گلوب امسال نامزد بهترین بازیگر نقش اوّل مرد در بخش تلویزیونی در میان حاضرین بود که از چهرهی بی عینک و بی نبوغ شدهاش مشخص بود که برنده نمیشود.

پنی با بازی Kaley Cuoco : تک اسمی و به دلیل رابطههای فراوان جنسی به خاطر پول و غذا خوردن مجانیش در خانهی شلدون و لئونارد، انگاری آدم را یاد پول خرد واحد کوچک پول آمریکا میاندازد، پنی! شخصیت پنی همسایهی روبرویی و شریک جنسی و عشقی لئونارد، برای بیان تفاوت میان جوانان همسن و سال با این جماعت دانشمند، تفاوت دو جنس و همچنین برای آوردن تعلیقی، حتّی کوچک و موقعیّتهای درام و کمدی در قصّه است. که این اتفاق با آوردن “امی” و “برنادت” در فصلهای بعد از فصل سوم، کاملتر میشود.

هاوارد والوییتز با بازی Simon Helberg : شخصیت هاوارد یک یهودیِ مخالف دین و مذهبش است که به شدّت به دنبال دختر است و بلافاصله پس از پیدا کردن “برنادت” و آشنایی با او تصمیم به ازدواج و نامزدی با او را میگیرد. مادر هاوارد هم در سریال حضور دارد؛ امّا فقط صدای او را میشنویم که بر سر هاوارد فریاد میکشد که برنادت هم این رفتار را تکرار میکند.

راجش کوتراپالی با بازی Kunal Nayyar : شخصیت راج تنها شخصیت آسیایی سریال است. شخصیتی که از روی خجالت با هیچ زنی نمیتواند صحبت کند. این یعنی ضعف او در ارتباط با غرب. اگر زن نماد سرزمین باشد. اگر اینگونه در نظر نگیریم، نمیتوان توجیحی برای ارتباط برقرار کردن راحت پیریا خواهر راج با دوستان او وجود ندارد؛ زیرا که او هم از همان فرهنگ آمده است.

چاک لوور (Chuck Lorre) کارگردان فیلم : کارگردان، نویسنده، تهیه کننده و سازندهی کمدی موقعیتهای آمریکایی که تا به حال سریالهای گریس در زیر آتش (Grace Under Fire)، سایبیل(Cybill)، دارما و گِرِگ (Dharma & Greg)، ۲ نفر و نصفی (Two and a Half Men)، تئوری بیگ بنگ (The Big Bang Theory) و مایک و مولی (Mike & Molly) را تولید کرده است.

چاک لوور که در ابتدا بعد از دبیرستان نویسندگی را از نوشتن متن اشعار شروع کرده بود، بعد از کسب موقعیتی به نوشتن ماجراهای سریال روسین (Roseanne) بود که پس از آن اولین کار کمدی موقعیت خود را با گریس در زیر آتش برای شبکهی CBS آغاز کرد. در کار بیگ بنگ تئوری او به شدّت نقش و فکر او حس میشود.

بیل پرادی (Bill Prady) : تهیه کننده و نویسندهی تلویزیونی که به طور تخصصی بر روی کمدیهای موقعیت و برنامههای گوناگون دیگر متمرکز است. برنامههایی از قبیل ازدواج… با کودکان، رویای باز، استارتِرِک: گردشگر و همچنین کارگردان دوم سریال تئوری بیگ بنگ محسوب میشود.

او اغلب شهرتش را از همین سریال تئوری بیگ بنگ دارد که باعث شناخته شدنش در بین کارگردانان تلویزیونی شده است.